خاطره ای در مورد سیستم نوع یک و دو ذهن مدل دانیل کانمن
سال ها پیش مدیری داشتم که هر وقت نامه ای ، رسیدی ، درخواستی چیزی پیشش میبردم تا آن را امضاء کند ، می گفت : بی زحمت بزارش روی میز بعداً خودم بهت زنگ می زنم بیای ببریش .
شیوه مدیریت ایشان به گونه ای بود که امکان نداشت در همان لحظه مراجعه بهش چیزی را امضاء کند؛ حتی برگه مرخصی ساعتی را !
به خاطر این رفتارش من و بقیه کارمندان زیرمجموعه به ایشان لقب ترسو داده بودیم! و فکر می کردیم به خاطر ترس از میز و مقام است که اینگونه رفتار می کند. هر وقت کسی کارش به ایشان می افتاد؛با طعنه تمسخر آمیزی بهش می گفتیم: بابات در اومد ، برو چند روز دیگه بیا!
رفته رفته روابطم با آقای مدیر بیشتر شد و با هم صمیمی شدیم . یکبار علت این رفتار رو ازش پرسیدم. درجواب گفت: هروقت برگه ای برای امضاء پیش من میاری و اون رو روی میز میذاری ؛تندتند بهش نگاه می کنم تا با من حرف بزند! هرچی بیشتر بهش نگاه می کنم ؛ بیشتر با من حرف می زند؛ با گذشت زمان جنبه های بیشتری از آن برایم معلوم می شود؛ در ذهنم سئوالات بیشتری را مطرح کرده و به آنها جواب میدهم!
ناگفته نماند که این شیوه کارکرد اگرچه داد خیلی ها را درآورده بود ؛ لیکن همه کارکنان شرکت به دقت و کیفیت بالای کار ایشان ایمان داشتند.
آن زمان خیلی از جواب و استدلالی که آورد سردرنیاوردم و میشه گفت برایم عادی شده بود که برای یک مرخصی ساعتی هم باید از روز قبل برنامه‌ریزی می کردم تا در زمان مدنظرم بتوانم از شرکت خارج شوم .
اما امروز که سیستم نوع یک و دو ذهن را می شناسم ، معنای آن جواب عمیقی که بهم داد را می فهمم . حق با اون بود!
سیستم نوع یک تا جایی که بتواند نمی گذارد سیستم نوع دو وارد عمل شود.
اگر می گفت که میذارم زمان بگذره تا با کاغذ روی میزم صحبت کنم ؛ در واقع داشت سیستم نوع دو رو از خواب بیدار می کرد تا بتواند آن را درگیر تمرکز عمیق تر و سوالات بیشتر کند تا ناخواسته و از روی القائات سیستم نوع یک تصمیم اشتباه نگیرد.
جهت گیری های عجولانه، قضاوت های سطحی و واکنشهای نامناسب جزو ویژگیهای سیستم نوع یک ذهن به شمار می روند .